Το όπιο του σύγχρονου ελληνισμού

Όπως είδαμε στο «Γεωργουσόπουλος: Διάκονος της Ελληνορθοδοξίας», ο Δάσκαλος του Γένους έδωσε μεγάλο ιδεολογικό αγώνα για την σεπτή Ελληνορθοδοξία εναντίον του δαιμονικού Διαφωτισμού. Η διαμάχη όμως συνεχίζεται με ένα κείμενό του στα «Νέα» (22.3.2008), το οποίο καταλήγει: «Ανεξάρτητα από την προσπάθεια των απανταχού μιτσιγκάνων, ο μέσος άνθρωπος τα ιστορικά και τα γνωμικά ποιήματα του Καβάφη αγαπά, τον Μιχαλιό καταλαβαίνει και οι πόνοι της Παναγιάς τον συγκινούν».
Στο ίδιο φύλλο παρεμβαίνει η Ελένη Γιαννακάκη με ένα μάλλον αμήχανο κείμενο που σίγουρα προδίδει αν μη τι άλλο σύγχυση, με τίτλο «Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει», του οποίου τη συνέχεια μπορείτε να διαβάσετε κάνοντας κλικ εδώ.
Αλλά τα σημαντικά κείμενα είναι αλλού. Το εξαιρετικό κείμενο «Ένα εθνικό κεφάλαιο» δημοσιεύει στο blog του ο Τιπούκειτος, όπου εκτός των άλλων κρίνει τις μεταφράσεις του Δασκάλου του Γένους Κ. Γεωργουσόπουλου ή Κ. Χ. Μύρη (εν συντομία ΚΧΜ): «σωστό περιβόλι από λάθη, παρανοήσεις και λεκτικά πυροτεχνήματα που πασκίζουν να κρύψουν τη θηριώδη άγνοια του μεταφραστή». Ο Τιπούκειτος παραθέτει μάλιστα ένα απόσπασμα από τη διάλεξη του Κωστή Παλαμά το 1890 στον «Παρνασσό» για τον Γεράσιμο Μαρκορά, το οποίο ταιριάζει γάντι στον Δάσκαλο του Γένους και σε άλλους του ιδίου ήθους και αντιλήψεων (το παραθέτω σε μονοτονικό για να μπορεί να αναπαραχθεί):
«Ο πατριωτισμός είναι το ευγενέστερον των αισθημάτων, αλλά και το προχειρότερον εις εκμετάλλευσιν υπό των φωνασκών, των αγυρτών και των επιτηδείων παντός είδους. Εν τω καθ’ ημέραν βίω ο πατριωτισμός δύναται να χρησιμεύση ως πρόσχημα προς θεραπείαν και των ιδιοτελεστέρων συμφερόντων· εν τη φιλολογία υπό την αιγίδα του συχνότατα κρύπτεται η στειρότης του πνεύματος και πάσης φιλολογικής ιδιοφυΐας η έλλειψις. Ιδιαιτέρως παρ’ ημών αμέσως από της συστάσεως του ελληνικού βασιλείου εδημιουργήθη παραλλήλως προς τους κλεινούς “πετσωματάδες”* των επαναστατικών κινημάτων σχολή “πετσωματάδων” της ποιήσεως υπό χείμαρρον μεγαλοκόμπου φιλοπατρίας καλυπτόντων την ισχνότητα των εννοιών και το χονδροειδές των αισθημάτων. Η φιλοπατρία όχι μόνον δεν προσθέτει τι, αλλά και ασχημίζει τους στίχους, οσάκις λείπει εξ αυτών η τέχνη και η ποίησις, όπως και τα λόγια, χωρίς τα έργα, καθιστώσιν αφορήτους τους τιτλοφορουμένους πατριώτας» (Άπαντα, Πρώτα Κριτικά, τόμ 3, σ. 74).
Στο εν λόγω ποστ υπάρχει και ένα καταπληκτικό σχόλιο του Γιάννη Χάρη, ο οποίος διαβάζοντας τη σκέψη του Δασκάλου του Γένους με χιούμορ μας άνοιξε τα μάτια: «…ο ΚΧΜ έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι σε κάθε μετάφρασή του αφήνει επίτηδες ένα λάθος, παγίδα για να πέσουν μέσα οι ανίδεοι αντιγραφείς του! Ε, δεν βρίσκεις πως θα ήταν αντάξιο της δαιμονίας τακτικής του να αφήνει περισσότερα από ένα λάθη, ώστε όσοι, υποψιασμένοι πια, προσέχουν να αποφύγουν τη μία παγίδα να πέφτουν στις άλλες;».
Άντε, να γελάσουμε κι εμείς οι μοχθηροί «φωταδιστές».
Αξίζει όμως –επαναλαμβάνω– τον κόπο να το διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο του Τιπούκειτου.

[*] πέτσωμα (το) μτφ. χρηματική παροχή υπό της ελληνικής κυβερνήσεως εις τους αντάρτας κατά τους ακήρυκτους πολέμους από το 1867 κ.ε. εναντίον της Τουρκίας η δι’ αμφιβόλους υπηρεσίας παροχή χρημάτων εκ του δημοσίου ταμείου (κν. λουφές). πετσωματάς (ο) ο λαμβάνων ή επιδιώκων να λάβη πέτσωμα.
Οι πετσωματάδες ήταν μια ολόκληρη κατηγορία κυρίως ενόπλων «πατριωτών» που συγκροτούσαν συμμορίες και εκβίαζαν το ελληνικό κράτος, το οποίο με τη σειρά του εκβίαζε τις Μεγάλες Δυνάμεις. Κι επειδή κάποτε έπιασε το κόλπο, με τον λεγόμενο Ειρηνοπόλεμο του 1885-86 (κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη), πήγαν να το επαναλάβουν και το 1897 οπότε υπέστησαν επονείδιστη ήττα. Μάλιστα, τη συμπεριφορά της πολιτικής ηγεσίας, «μη τολμώσης της ελληνικής κυβερνήσεως να επιχειρήση επίθεσιν, αλλά και μη αφοπλιζομένης και τηρούσης στάσιν αμυντικήν απέναντι πολεμίου ουδαμώς απειλούντος αυτήν δι’ επιθέσεως» ο βουλευτής Αιγίου Γ. Μεσσηνέζης αποκάλεσε «ένοπλον επαιτείαν» (Κ. Παπαρρηγόπουλου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. 8, σ. 22). «Η έκτασις των συμμοριών τούτων και η συνεργασία αυτών μετά πολιτευομένων και κομματαρχών ήσαν οι κυριώτεροι δημιουργοί της αναρχίας, ήτις εβασίλευε καθ’ όλην την χώραν. (…) Καθ’ ον χρόνον η ύπαιθρος χώρα ημέρα τη ημέρα ερημούτο εκ της τοκογλυφίας, τα αστικά κέντρα υπερεχείλιζον από ημιμαθείς επιστημονικάς λεγεώνας δημιουργούσας τάξιν παρασίτων επικινδύνων εις την αρμονικήν διακυβέρνησιν της χώρας». (όπ. π., σ. 10). Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα...
Αυτούς τους «πατριώτες» είχε στόχο και η σάτιρα του Γ. Σουρή «Ο κύριος Πετσωματάς», που δημοσιεύθηκε στο Kωνσταντίνου Φ. Σκόκου Γελοιογραφικόν Ημερολόγιον του έτους 1886, σσ. 40-41.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΠΕΤΣΩΜΑΤΑΣ

Ο κύριος Πετσωματάς, οπλαρχηγός ειρήνης,
’στον τελευταίο πόλεμον χαλάσας τρεις καπόταις,
φαγών ολίγα χρήματα της Εθνικής Αμύνης,
προ πάντων δε διακριθείς εις το σουφρόνειν κόταις,
’στους καφφενέδες σκυθρωπός και μόνος επλανάτο,
και ’στα τραπέζια κάποτε ησύχως εκοιμάτο.

Και τότε ωνειρεύετο υπό πλατάνους δείπνα
με κόταις δούλων αδελφών, με δάφνας και μυρσίνας,
αλλ’ όταν εκ του ευτυχούς ληθάργου του εξύπνα,
μετά δακρύων έβλεπε πως είναι εις Αθήνας.
Και δίδων πέντε φάσκελα το έθνος κατηράτο,
και πάλιν εξεθύμωνε και πάλιν εκοιμάτο.

Εδίψα μάχας κι’ αίματα της εποχής εκείνης,
αλλά το έθνος δυστυχώς μετά μακρούς πολέμους
ετρύγα τους γλυκείς καρπούς της ποθητής ειρήνης,
μοιραίως πελαγοδρομούν ’στους τέσσαρας ανέμους.
Κι’ εκείνος εκινδύνευε της πείνας ν’ αποθάνη.
κι’ εσκέπτετο νυχθημερόν τι διάβολο να κάνη.

Αλλ’ ο Θεός, ο πώποτε πεινώντα μη αφίνων
ουδέ αυτά τα πετεινά, ως λέγουν, τ'ουρανού,
προ πάντων δε οιστρηλατών τους κλέπτας των Ελλήνων,
και του πτωχού Πετσωματά εφώτισε τον νου
κι’ ως μόνην του ενέπνευσε παρήγορον ελπίδα
να βάλη κάλπην βουλευτού κι’ εκείνος ’στην πατρίδα.

Αυτό το πράγμα δύσκολον πολύ δεν του εφάνη…
εις την πατρίδα έχαιρεν υπόληψιν μεγάλην,
καθόσον ήτο γέννημα ενός αρχιτσοπάνη,
διακριθέντος άλλοτε στην Τουρκομάχον πάλην.
Αλλά κι’ αυτός ο ίδιος μετά τοσούτον χρόνον
συνέχισε τα τρόπαια των πατρικών αγώνων.

Λοιπόν;… της Κυβερνήσεως λαβών την συνδρομήν,
τα έξοδα της κάλπης του κ’ ολίγας παραινέσεις,
απήλθεν εις την πάτριον αναύλως προς τιμήν,
εις όλους υποσχόμενος διορισμούς και θέσεις.
Κι’ επέτυχεν;… επέτυχε και πρώτος παρ’ ελπίδα.
και κάθε φίλος έβγαλε γι’ αυτόν εφημερίδα.

Και από τότε δέχεται, χωρίς να δίδη, δώρα,
ελέγχει αδυσώπητος των υπουργών τας πράξεις,
φορεί και γάντια κάποτε και πάντοτε ως τώρα
εις της συμπολιτεύσεως ευρίσκεται τας τάξεις.
Και όταν πατριώτη του κανένα διορίζη.
το ήμισυ τουλάχιστον εκ του μισθού κερδίζει.

Ουδέ ’στο βήμα ομιλεί, αλλ’ ούτ’ ιδιαιτέρως,
και μόνον όταν πρόκηται γερόν να πέση ξύλον,
τότε σηκόνετ’ εν σπουδή κι’ ευθύς λαμβάνει μέρος,
διά τα δικαιώματα μαχόμενος των φίλων.
Εις πάσαν άλλην ήρεμον περίστασιν χαζεύει,
κι’ ηδυπαθώς τους ρώθωνας της μύτης του θωπεύει.

Κι’ εις τους χορούς του Παλατιού ως βουλευτής πηγαίνει,
αλλά τας συνηθείας του δεν λησμονεί τας πρώτας,
και πάντοτε του Παλατιού την σκάλαν κατεβαίνει
μ’ ολίγα κρύα λείψανα καλοψημένης κότας.
Τοιούτος αντιπρόσωπος πολύτιμος εφάνη
ο κύριος Πετσωματάς ο γόνος του τσοπάνη.


Ο Παλαμάς έχει γράψει και άλλα πιο σκληρά για τους άγαν πατριώτας, ιδίως μετά τον λεγόμενο ατυχή πόλεμο του 1897 (φαντάσου να ήταν και ευτυχής!). Αλλά σ’ αυτή τη χώρα των κανίβαλων νευροπαθών ψευδοπατριωτών και ιδιοτελών επίσης πατριδοκάπηλων, κινδυνεύει κανείς όταν σχολιάζει τα καμώματά τους, αφού είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι, πολλές φορές εγκληματικά επικίνδυνοι.
Κάποτε σε συνέντευξη χρησιμοποίησα τη φράση του Παλαμά «Ο πατριωτισμός [είναι] η γελοιωδεστέρα των αγυρτειών» (Άπαντα, τόμ. ΙΕ΄, σ. 271). Σύμφωνα με κάποιους βάρβαρους λειτουργούς της λεγόμενης ελληνικής δικαιοσύνης αυτή η «ύβρις» τιμάται αρκετά εκατομμύρια δραχμές. Παραθέτω με copy-paste τη σχετική τελευταία παράγραφο του βιβλίου μου «Η Μάστιγα του Θεού», γιατί έτσι ακριβώς ήθελα να το κλείσω:

Δυστυχώς δεν είναι μόνο γελοία, είναι και άκρως επικίνδυνη [η αγυρτεία του πατριωτισμού], όπως αποδεικνύεται από το 1897 έως το σκάνδαλο Οτσαλάν και τις «εθνικές αποστολές» των χριστόδουλων. Κάποτε χρησιμοποίησα αυτή τη φράση του Παλαμά διατυπωμένη έτσι: «Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό του… αντεθνικού ποιητή Κ. Παλαμά: ο “πατριωτισμός” είναι η γελοιωδεστέρα των αγυρτειών». Είχα μάλιστα ζητήσει να τεθούν εισαγωγικά στη λέξη, παρότι ο Παλαμάς την έγραψε άνευ εισαγωγικών. Και ευρέθησαν ελληνορθόδοξοι δικαστές οι οποίοι, απονέμοντας «δικαιοσύνη» με την πατριωτική μεζούρα, την εθεώρησαν επιλήψιμη. Την επαναλαμβάνω εδώ, και θα την επαναλαμβάνω σε όλη μου τη ζωή συμπληρώνοντας ότι και η ελληνορθοδοξία που τον «περιχωρεί» είναι μια από τις γελοιωδέστερες των αγυρτειών.
Ναι, «ο πατριωτισμός είναι η γελοιωδεστέρα των αγυρτειών»! Είναι η μάστιγα του έθνους μαζί με την ελληνορθοδοξία, τον μεταμφιεσμένο δηλαδή ελληνοχριστιανισμό, μήτρα του καθ’ ημάς αιώνιου φασισμού. Σημειώσαμε ήδη ότι ο όρος ελληνοχριστιανισμός εμφανίσθηκε για πρώτη φορά, σε κείμενο του Σπ. Ζαμπέλιου, το 1852 μ.Χ. Εκατόν είκοσι έτη, έως το 1974, κακουργεί εις βάρος της δημοκρατίας και της προόδου του έθνους μας, έχοντας προσφέρει δύο πλήρεις ελληνοχριστιανικές δικτατορίες. Μη έχοντας πλέον αυτή τη δυνατότητα περιφέρεται αγυρτικώς και αποτελεί το όπιο του σύγχρονου ελληνισμού.